Als 22 jarige student van Marokkaans-Surinaamse weet ik nu redelijk wat ik wil en wie ik ben maar dat is wel eens anders geweest. Opgevoed door een alleenstaande (Surinaamse) vader en opgegroeid in een (samengesteld)gezin met in totaal 8 broers en zussen was het thuis niet bepaald saai ;-)
School is lang voor mij een groot vraagteken geweest, ik was niet de gemakkelijkste in de klas omdat ik me snel verveelde, uitdaging zocht maar dit niet vond. Na de middelbare school had ik geen idee wat ik moest gaan doen en dus besloot ik een studie te kiezen in het verlengde van het vak waar ik goed in was; wiskunde. Echter kwam ik er al snel achter dat het vele stil zitten; wat dit werk van mij vroeg, niks voor mij was. Nadat het vervolg op het Joke Smit ook niet lukte besloot ik te gaan werken. Na 1.5 jaar werk realiseerde ik mij dat dit ook niet de manier was. Terug naar school dus en na goed onderzoek kwam ik uit bij de opleiding; Onderwijs Assistent.
Wie had dat gedacht? De ó zo vervelende leerling Sharety gaat nu zelf voor de klas staan. In mijn eerste schooljaar heb ik de bevestiging gekregen. Dit is wat ik wil! Ik wil met kinderen werken, ik moet en zal juf worden! Ik was inmiddels een stuk ouder, heel veel bewuster en ik kende mezelf al redelijk goed. Tijdens mijn schooljaren op het MBO college west heb ik mezelf alleen nog meer kunnen ontwikkelen. Ik begon nieuwe kanten van mezelf te zien, kreeg andere interesse en mijn beeld over onderwijs en opvoeding veranderde langzaam maar zeker. Ik kreeg een eigen visie op het onderwijs door terug te denken naar mijn eigen schooltijd. Ik keek anders naar leraren die les gaven, werd nog kritischer. Ik keek heel erg naar wat gaat goed? wat kan anders? Hoe kun je het anders doen? Zou ik het zo aanpakken? Deze vragen en motivatie maakt dat ik een sterke drive had om zo snel mogelijk door te stromen naar de Pabo.
Nu heb ik een droom, een droom die ik werkelijkheid wil maken. Ik wil leraren inspireren om minder te kijken naar wat het kind allemaal fout doet en meer naar wat ze wel kunnen. Vragen zoals; "hoe kan ik het als docent anders doen zodat het kind het beter doet en meer leert" wil ik blijven stellen aan mijzelf en collega's. Succesvol zijn lijkt nu enkel gekoppeld te zijn aan een chique baan hebben maar het is meer dan dat. Naar mijn idee is het docent van belang om van de kinderen voor je de beste versie te laten worden. Zorg dat zij zelfstandige, verantwoordelijke volwassenen worden in deze multiculturele samenleving waarin respect en waardering voor elkaar nodig is. Waarin de overeenkomsten worden gekoesterd en de verschillen worden gerespecteerd.
School is lang voor mij een groot vraagteken geweest, ik was niet de gemakkelijkste in de klas omdat ik me snel verveelde, uitdaging zocht maar dit niet vond. Na de middelbare school had ik geen idee wat ik moest gaan doen en dus besloot ik een studie te kiezen in het verlengde van het vak waar ik goed in was; wiskunde. Echter kwam ik er al snel achter dat het vele stil zitten; wat dit werk van mij vroeg, niks voor mij was. Nadat het vervolg op het Joke Smit ook niet lukte besloot ik te gaan werken. Na 1.5 jaar werk realiseerde ik mij dat dit ook niet de manier was. Terug naar school dus en na goed onderzoek kwam ik uit bij de opleiding; Onderwijs Assistent.
Wie had dat gedacht? De ó zo vervelende leerling Sharety gaat nu zelf voor de klas staan. In mijn eerste schooljaar heb ik de bevestiging gekregen. Dit is wat ik wil! Ik wil met kinderen werken, ik moet en zal juf worden! Ik was inmiddels een stuk ouder, heel veel bewuster en ik kende mezelf al redelijk goed. Tijdens mijn schooljaren op het MBO college west heb ik mezelf alleen nog meer kunnen ontwikkelen. Ik begon nieuwe kanten van mezelf te zien, kreeg andere interesse en mijn beeld over onderwijs en opvoeding veranderde langzaam maar zeker. Ik kreeg een eigen visie op het onderwijs door terug te denken naar mijn eigen schooltijd. Ik keek anders naar leraren die les gaven, werd nog kritischer. Ik keek heel erg naar wat gaat goed? wat kan anders? Hoe kun je het anders doen? Zou ik het zo aanpakken? Deze vragen en motivatie maakt dat ik een sterke drive had om zo snel mogelijk door te stromen naar de Pabo.
Nu heb ik een droom, een droom die ik werkelijkheid wil maken. Ik wil leraren inspireren om minder te kijken naar wat het kind allemaal fout doet en meer naar wat ze wel kunnen. Vragen zoals; "hoe kan ik het als docent anders doen zodat het kind het beter doet en meer leert" wil ik blijven stellen aan mijzelf en collega's. Succesvol zijn lijkt nu enkel gekoppeld te zijn aan een chique baan hebben maar het is meer dan dat. Naar mijn idee is het docent van belang om van de kinderen voor je de beste versie te laten worden. Zorg dat zij zelfstandige, verantwoordelijke volwassenen worden in deze multiculturele samenleving waarin respect en waardering voor elkaar nodig is. Waarin de overeenkomsten worden gekoesterd en de verschillen worden gerespecteerd.